Stanisław Taczak

Stanisław Taczak ur. 8 kwietnia 1874 r. w Mieszkowie k. Jarocina.

1880-84 uczeń Szkoły Ludowej, od 1884 Gimnazjum w Ostrowie Wlkp, tam udzielał się aktywnie w Towarzystwie Tomasza Zana (TTZ). Od 1893 r. studia na Akademii Górniczej w Freibergu (Saksonia) – kontakty z Towarzystwem „Sarmacja”, Związkiem Zagranicznym Socjalistów Polskich, działalność tetezetowska, Służbę wojskową, podczas której ukończył kurs aspirantów oficerskich, odbył w latach 1898 – 1899. W 1904 r. został podporucznikiem, a w 1913 r. awansowano go do stopnia porucznika. Pocz. XX w ? praca na stanowisku asystenta w Politechnice berlińskiej, współautor dzieła „Die Chemie der Kohle” (Chemia węgla). Żonaty od 22.09.1904 r. z Ewą Elżbietą Eugenią Wichmann. Po zmobilizowaniu w 1914 r. objął dowództwo kompanii, a po awansie na stopień kapitana – dowództwo batalionu 46 pp Obrony Krajowej. Wraz z pułkiem skierowany został na front rosyjski. Po przeniesieniu Legionów Polskich w grudniu 1916 r. na teren Kongresówki i przejściu ich na organizację i wyszkolenie niemieckie, Taczaka przydzielono – na własną prośbę – (11 XII 1916 r.) w charakterze głównego instruktora do II baonu 6 p. Legionów Polskich.

W listopadzie 1918 r. Taczak włączył się aktywnie w organizację Wojska Polskiego. Zgłosił się do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych jako pierwszy Polak z armii niemieckiej i otrzymał przydział do Oddziału VII (naukowego) Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. 28 XII 1918 r., wracając z Berlina zatrzymał się w Poznaniu, aby odwiedzić rodzinę. Wówczas Teodor Taczak (brat Stanisława) poinformował o jego przyjeździe Stanisława Adamskiego i Wojciecha Korfantego z Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej, decyzją Komisariatu NRL i po telefonicznej akceptacji W-wy Głównodowodzący Powstania Wielkopolskiego do 15 stycznia 1919 r. Stanisławowi Taczakowi (awansowanemu już do stopnia majora) 5 I 1918 r. formalnie podporządkowano oddziały polskie w całym zaborze pruskim. Do 15 I 1918 r. wraz Dowództwem Głównym stworzył podwaliny do sukcesów Armii Wielkopolskiej

(Dariusz Leśniewski).

Awansowany do stopnia generała brygady, pełnił służbę zawodową w wojsku do 1930 r. piastując różne funkcje dowódcze. Po raz drugi chwycił za broń jako ochotnik-emeryt 1 września 1939 r., zgłaszając się do szeregów Armii „Poznań”. Po kapitulacji całą okupację przeżył w niemieckich obozach oficerskich. Po wyzwoleniu wstąpił do szeregów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Do kraju powrócił w 1946 r. osiedlając się w Malborku, gdzie zmarł w 1960 r. W 1988 r. prochy generała Taczaka sprowadzono do Poznania i złożono na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan.